Wendy Metsaars, moeder van drie kinderen en levenskunstenaar.

Een wijsheid die ik eens op heb gedaan:

“je maakt plannen, het leven overkomt je”.

Ik denk dat mijn leven er zo afgelopen twee jaar uit heeft gezien. Het begon allemaal met een onschuldige appel. ’s Ochtends eet je er twee, niets aan het handje, ’s avonds eet je er eentje; hallo IC.
Gelukkig heb ik ervaring genoeg op de IC, in ieder geval als verpleegkundige. Hallo oud-collega’s en vriendinnetje! Wat was dat ook in de acute situaties lastig voor hen en hebben ze dappere beslissingen moeten nemen! Het was toch niet de bedoeling dat je oud-collega of vriendin op de IC komt te liggen?!

Dit ritueel hebben we een keer of 14 meegemaakt na het eten van allerlei voedingsmiddelen. Er volgde altijd een periode van moeizaam opknappen en corticosteroïden langzaam afbouwen. Ik bleef alsmaar onverklaarbaar ziek zonder duidelijke verklaring. De allergieën werden duidelijk na een periode van onderzoeken. Andere klachten, zoals gewichtstoename (jawel 25 ellendige kilo’s), te hoge bloedsuikers (die ik prima zelf reguleer door wat insuline te spuiten inmiddels), maar ook dood- en doodmoe, braken, buikpijnen en vele, vele toiletbezoeken per dag bleven. Werken tot op mijn tandvlees, ik doe het te graag. Tot het moment dat ik spontaan de hardheid van de grond ging testen. Het was helaas te uitdagend te combineren (zo niet onmogelijk) tijdens acute situaties die dagelijkse kost zijn op een afdeling met kritisch zieke patiënten, waar ik mijn werk probeer te doen. De orthostatische hypotensie (plotselinge bloeddrukdaling) was uiteindelijk de druppel.

Mijn behandelend arts dacht initieel niet aan bijnierschorsinsufficiëntie. De corticosteroïden waren immers erg langzaam afgebouwd na iedere crisis. Gelukkig! Voor de zekerheid toch maar een synacthentestje. De uitslag was overduidelijk: de eerste addisoncrisis was een feit, waarna er nog verscheidene volgden.

Inmiddels ben ik al een hele tijd ziek gemeld. Helaas noemen de artsen de situatie nog steeds niet stabiel. Waar is hun optimisme? Geduld is me niet meer vreemd, maar Wendy zou Wendy niet zijn door te kijken “wat kan ik wel” en “waar nieuwe uitdagingen liggen voor mij”.
Inmiddels heb ik goed ontwikkelde kwaliteiten in koffie/cappucinootjes drinken, online shoppen, ben ik bekend met het woord Netflix-en, heb ik teveel boeken gelezen en ontzettend veel quality time met mijn 3 lieve kinders. Ik ben graag creatief bezig bijvoorbeeld door taarten te maken. En, ik heb een opleiding tot assessor succesvol afgerond. Door mijn leidinggevende ben ik gevraagd wat te vertellen over bijnierschorsinsufficiëntie. Jeetje, wat heeft dat mijn interesse gewekt! Dankzij alle hulp van Johan Beun en Alida Noordzij ben ik enorm veel wijzer geworden in de wereld van cortisol.

Gelukkig ben ik nog steeds gespecialiseerd in bagatelliseren, blijft al mijn zelfspot heerlijk aanwezig en ligt mijn bodemloze pot optimisme op mijn nachtkastje. Hierdoor kan ik genieten van wat ik belangrijk vind en blijf ik gemotiveerd om nieuwe dingen die op mijn pad komen aan te pakken. Het overkomt mij immers allemaal in dit leven.