Wendy Metsaars, moeder van drie kinderen, levenskunstenaar en stap voor stap terug in het arbeidsleven.

Wat als………….

je mag herstellen van een steroïdgeïnduceerde bijnierschorsinsufficiëntie?

Dan volgt een weg waar op ik veel keuzes moet maken, blijkt.

Maar eerst, de vlag kan uit! Ik herstel langzamerhand.

Helaas blijkt dat wanneer ik ziek word, ik nog altijd knetterhard een crisis induik. Dat is niet fijn. Ik ken inmiddels de slagen van de zweep. Ik ben ‘getraind’ en kan de artsen van het ziekenhuis goed informeren. In ‘mijn’ perifere ziekenhuis is de zorg zeer goed verlopen. De internist komt meteen in consult en de zorg loopt op rolletjes betreft de bijnierschorsinsufficiëntie. De conclusie is helaas dat ik alert moet blijven.

Ook kan de vlag om een andere reden uit. Ik heb een baan. Echt!

Na bijna twee jaar ziek te zijn gemeld bij de werkgever en alles meegemaakt wat bij zo’n ziekmelding komt kijken, ben ik een ervaring rijker. Het is echt een uitdagend traject!

Hoe graag ik wil werken, met pijn in mijn hart heb ik afscheid genomen van mijn geliefde werk op de intensive care. Simpelweg omdat mijn lijf absoluut niet doet wat ik graag zou willen. En volgens de bedrijfsarts speelt de grilligheid van de ziekte mee. Na vele sollicitaties en alle bijbehorende afwijzingen, de re-integratie inspanningen, heb ik een baan. Ik werk met veel plezier samen met collega’s. Ik ben uit de dagelijkse sleur van het thuis zijn, ziek zijn. Maar helaas, deze werkzaamheden hebben niets te maken met waar mijn hart echt ligt. Ik zet toch door.

Lees een blog over de voorbereiding van gesprekken voor een WIA aanvraag.

Onverwacht komt vervolgens de vraag of ik op gesprek wil komen en krijg ik een functie aangeboden die wel erg leuk is! Na een proefperiode van 6 weken ben ik weer trotse bezitster van een vast contract en ik heb kennis gemaakt mijn nieuwe collega’s. Helaas blijf ik nog wel ziek gemeld en mag ik gaan meemaken wat een WIA aanvraag allemaal in gaat houden. Hopelijk zijn dit de laatste loodjes.

Wat vertel ik over mijn ziek zijn aan mijn nieuwe collega’s?

Ik vind dat toch altijd een lastig gebeuren. Het is geen geheim, en tegelijkertijd ben ik er wel klaar mee. Keuzes maken!

Als ik met mijn-zeer-nuchtere-ik opsom wat de revue heeft gepasseerd de afgelopen tijd, dan slaan de meeste mensen stijl achterover. Dat is niet wat ik wil!
Wat ik ook niet meer wil horen: ‘Jeetje, het is me nogal wat’. Te vaak gehoord.

Het is allemaal waarheid en toch, voor deze baan kom ik als Wendy en ik kom om te werken. Ik wil goed voor ‘mijn’ patiënten zorgen. Je voelt het al aankomen; Ik moet keuzes maken in wat ik wel of niet ga vertellen.

Over de volgende onderwerpen heb ik collega’s geïnformeerd:

• Mijn ernstige allergie is ook echt mijn grootste en meest ellendige probleem. Ik neem altijd ‘lekkers’ van thuis mee, zoals traktaties of lekkernijen en die van huis meegenomen door collega’s moet ik afslaan. Dat vergt toch enige uitleg. Vanwege de allergie heb ik altijd een aantal epipennen bij me.
• Daarnaast heb ik een behandeling iedere vier weken. Daarvoor heb ik een paar roostervrije dagen voor nodig. Ik ben van de behandeling gelukkig niet meer doodziek, maar ik verkeer ook niet in de conditie om te gaan werken.
• Dan komt de bijnierschorsinsufficiëntie. Ik heb ervoor gekozen om de collega’s die ernaar vragen, er dus een beetje mee bekend zijn, te antwoorden. Maar, dat ik ook daarvoor de noodinjectie bij me heb, laat ik achterwege. Misschien niet slim, maar toch een weloverwogen besluit. Binnenkort wil ik die ook thuis laten, behalve als ik voor mijn behandeling naar het ziekenhuis moet. Daar is gebleken dat die noodinjectie nodig was. Het blijkt handig deze bij de hand hebben. De bijnieren werken weer iets en daardoor is mijn afhankelijkheid van hydrocortison ook minder. Ik werk in een ziekenhuis en er is Solucortef genoeg voor handen, voor het geval dat.
• Mocht er écht iets gebeuren dan heb ik mijn SOS-kaart en tabletten prednison (ik ben ingesteld op prednison en niet de gebruikelijke hydrocortison) bij me en ga ik ervan uit dat het goed komt!
• Twee zaken zijn er voor mezelf:
  • Diabetes mellitus: mijn bloedsuiker ontregelt soms. Daarvoor houd ik dagcurves bij en dat doe ik thuis, niet en plein public.
  • De ellendige puffers….. ! Fingers crosseddat ik daarvan af ga komen. Maar voor nu zitten ook die braaf in mijn tas en behoeft geen uitleg.

Eigenwijs is ook wijs. Ik geniet ervan dat ik weer een baan heb. Ik ga met veel plezier werken ook al kost me dat wel flinke inspanningen. Ik mag niet verwachten dat mijn oude conditie en spierkracht weer terug komen. Ik moet alsmaar keuzes maken.

Hoe gaat het in mijn nieuwe baan?

Alida Noordzij, secretaris BijnierNET schreef eerder over ‘de damestas’.

Ik maak grappen over allerhande stuff die in mijn tas zitten. Ik vind het wel lollig. Nu maken mijn collega’s er toch enigszins kennis mee. Op zijn tijd flink lachen en alles bekijken van de zonnige kant, liggen me wel. Oude trekjes komen weer terug en het kan me allemaal niet snel genoeg gaan! Hoezo ongeduldig? Collega’s hebben er geen last van, maar ik ga zo traag als een slak. Ik zou Wendy niet zijn als ik me er niet aan stoor. Moet ik hierover nog een keuze maken?

Wat vertel en doe jij wel/niet op je werk?