Mieke Vervloet heeft bijnierschorsinsufficiëntie en Narnia, een meldhond.

Een detector voor een lage cortisolspiegel is iets waar veel patiënten van dromen. Een apparaat dat, zoals bij diabetici, met een getal kan aangeven waar je staat. Technisch gezien is dit heel moeilijk voor elkaar te krijgen, maar ik heb een heel betrouwbare en wandelende detector bij me wonen: mijn assistentiehondje Narnia.

Getalenteerde viervoeters

Onze getalenteerde viervoeters hebben een geweldige reukzin en het is bekend dat ze heel erg veel kunnen detecteren. Van kankers tot voedingsmiddelen, levende en dode slachtoffers, drugs, springstoffen, malaria, bloedsuiker en jawel, ook een lage cortisolspiegel.

Het idee van een meldhond kwam eigenlijk toen ik het ouderlijk huis uit trok. Ik kon mijn oude Duitse herder niet meenemen. Thuis gaf ze van nature aan wanneer mijn cortisol zakte en zorgde er altijd voor dat ik ging zitten. Door plots zonder hulp te vallen kwam ik te vaak in gevaarlijke situaties terecht. Ik begon op te zoeken of er zoiets bestaat als een Addison meldhond… en jawel: in het Verenigd Koninkrijk was toen net de eerste meldhond in de EU “afgestudeerd.” Na wat contact en info was ik vastberaden om ook zover te komen hier in België. Het was niet zonder moeite en het kostte veel tijd, maar Narnia (een Amerikaanse Cocker Spaniel trouwens) en ik zijn zover geraakt.

 

Wat doet een meldhond nu precies?

De meldhond is een goede hulp voor mensen die niet stabiel zijn in hun ziekte, voornamelijk diegenen die snel in crisis terecht komen. Bij mij was dat vaak het geval, zeker mits ik vele andere aandoeningen heb. De meldhond leert de geur herkennen die je uitademt als de cortisolwaarde zakt en dit bij jou te melden. Ik heb ervoor gekozen dat Narnia mij aan mijn polsen zou komen krabben (als een tik met de neus me niet genoeg zou opvallen).

Narnia komt soms tot 2u op voorhand melden dat ik te laag sta en zo kan ik snel genoeg een kleine dosis cortisone bijnemen zodat ik niet te ver wegzak. De melding komt vaak zelfs als ik nog niet echt iets door heb. Ook kan ze mijn medicatie brengen, bijvoorbeeld als het alarm afgaat dat je je medicatie moet innemen. Extra taken zijn ook een alarmknop induwen of hulp halen wanneer je op straat plots niet meer kan. Ik heb ook het geluk dat Narnia aantal gewone taken van een hulphond kan zodat ze mij ook kan bijstaan bij de fysieke problemen die ik ervaar.

Het DB van BijnierNET is niet bekend met andere ervaringen met  “Addison hulphonden” en er is, voor zover ons bekend, nog geen wetenschappelijk onderzoek naar gedaan. Deze blog geeft de ervaringen van de schrijver weer.

Met Narnia aan mijn zijde kan ik nu veilig alleen wonen en uitjes doen zonder een (zware) crisis te krijgen. Dankzij haar is de basisdosis van de cortisone veel lager, zodat ik veel minder bijwerkingen heb. Een echte crisis in haar bijzijn, dat is maar 1 keer gebeurd in de 6 jaar dat we samen zijn. En dit kon zij zelfs niet aangeven mits het kwam door een anafylactische shock.

Helaas is Narnia een uitzondering in België.

Er is nog veel werk aan de winkel om scholen die assistentiehonden opleiden, te motiveren om ook meldhonden te willen doen. Het vraagt immers veel kennis van honden, maar ook van de ziektes. Het is begrijpelijk, maar wel enorm spijtig… In Nederland is recent een school, Kibo, begonnen met een officiële opleiding voor Addison meldhonden. Daarom probeer ik het verhaal van Narnia zoveel mogelijk te verspreiden, niet in de laatste plaats omdat zij ook stilaan aan haar pensioen toe is.

Onze honden zitten zo vol talent, dus mijn hoop is dat in de toekomst veel meer mensen hier van kunnen genieten. Meer stabiliteit, zelfstandigheid en vriendschap en tegelijk minder zorgen voor mensen met een bijnieraandoening: geef toe, dat klinkt toch geweldig?