Sabine Hannema is kinderarts-endocrinoloog en werkzaam bij het LUMC.

Nu de coronacijfers de goede kant op gaan, wordt de niet-corona zorg in de ziekenhuizen weer opgestart met de nodige voorzorgsmaatregelen. Als je in februari voor het laatst op de polikliniek bent geweest en nu 4 maanden later weer op controle komt, dan is er het nodige veranderd.

Voor de ingang van het ziekenhuis wordt gevraagd of de patiënt luchtwegklachten of koorts heeft. Het lijkt zo’n eenvoudige vraag maar soms is die toch lastig te beantwoorden. Wat als je chronisch een loopneus hebt, bijvoorbeeld door hooikoorts? Zeker bij jonge kinderen komen verkoudheden door andere virussen heel veel voor. In de zomer valt dit gelukkig mee maar in het najaar zal dat ongetwijfeld weer toenemen en om extra alertheid vragen.

Ook bij verkoudheid of hoesten, kan een bezoek aan de polikliniek noodzakelijk zijn. Er worden dan extra maatregelen genomen om te voorkomen dat een eventuele corona-infectie wordt overgedragen aan andere bezoekers of zorgverleners.
Voorbeelden van maatregelen zijn: het ziekenhuis ingaan via een andere ingang, naar een ander deel van de polikliniek en het dragen van beschermende kleding, masker en bril door zorgverleners. Het is wel lastiger om je vertrouwde arts te herkennen achter al die spullen…!

Ook in de wachtkamer gaat het er anders aan toe. De springkussens en het speelgoed hebben helaas het veld moeten ruimen. Dat voelt niet zo gastvrij en vriendelijk naar de kinderen toe maar zo is er wel meer ruimte voor iedereen op 1.5 meter afstand houden. Desondanks kunnen er minder mensen tegelijk de polikliniek bezoeken om de 1.5 meter te kunnen garanderen. Dus mag er maar één ouder mee met een kind en wordt een deel van de bezoeken omgezet in telefonische of video-afspraken.

Al voordat het coronavirus uitbrak werden video-afspraken uitgeprobeerd maar de pandemie heeft het gebruik hiervan een flinke boost gegeven. Het is even wennen en er zijn wat opstartproblemen. Zo bleek een patiënt in een andere digitale wachtkamer te zitten dan degene die ik in op mijn scherm zag. Dan lijkt het virtuele ziekenhuis tóch nog op het doolhof van het ‘echte’ ziekenhuis. Een video-afspraak heeft ook voordelen. Géén reistijd, géén parkeerproblemen en simpel vanaf de eigen bank met de arts spreken. Veel ouders werken thuis en kunnen makkelijk ‘even aanschuiven’.

Sommige ouders hebben voor de afspraak de lengte van hun kind al gemeten met een streepje op de muur. Wat meer geavanceerde technieken om thuis preciezere metingen te kunnen doen zouden nog wel welkom zijn. Voorlopig komen we samen al een heel eind. Door mijn scherm te delen kan ik de groeicurve aan de kinderen en hun ouders laten zien. Ook kan ik later in het gesprek bijvoorbeeld een website tonen waarop handige informatie is te vinden. Gelukkig is het digitaal verzenden van recepten ook mogelijk geworden zodat er geen papieren recepten op de post hoeven.

Tijdens de gesprekken hoor ik wisselende berichten. Kinderen missen hun klasgenoten. Sommige kinderen komen weinig buiten en bewegen minimaal. Anderen sporten dagelijks een half uurtje met hun ouders. Er zijn ook kinderen die het heerlijk vinden om hun eigen dag in te kunnen delen. Ze  ervaren minder stress, minder hoofdpijn en minder vermoeidheid. Andere infecties, dan die veroorzaakt door het corona-virus, lijken zich minder te verspreiden. Kinderen zijn minder vaak ziek en hebben minder vaak een stress-schema nodig! Dat is natuurlijk positief!

Wat is er in een korte tijd enorm veel veranderd. Van sommige dingen hoop ik dat ze heel gauw weer teruggaan naar het ‘oude normaal’ maar misschien kunnen we ook wat van het ‘nieuwe normaal’ behouden, als de corona-maatregelen niet meer nodig zijn.

Wat willen jullie behouden? Schrijf de reactie onder deze blog.